วันที่ 28 กรกฎาคม 2564 เฟสบุ้คส่วนตัวของ Artit Arrunyagasamesuke โพสข้อความเกี่ยวกับโรงพยาบาลสนามบ้านยางน้อย ศูนย์การเรียนรู้ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี อ.เขื่องใน อุบลราชธานี มีข้อความน่าสนใจ ขออนุญาตนำมาเผยแพร่ต่อดังนี้

...ยางน้อย : รพ.สนาม(โควิด)แห่งแรกของชาวอุบล
...(อยากให้ชาวอุบลฯ ทุกคนได้อ่านครับ - เบอร์โทรอยู่ด้านล่างครับ)
...ในมุมมองของคนทำงานโรงพยาบาล ต้องบอกว่าตอนนี้เตียงเราไม่พอแล้วครับ

...ทุกอำเภอกำลังเร่งสร้าง รพ.สนาม บ้าง, hospitel บ้าง เพื่อช่วยรองรับผู้ป่วยที่เพิ่มจำนวนอย่างก้าวกระโดดตั้งแต่รัฐบาลมีคำสั่งปิด camp เป็นต้นมา

...รพ.สนามยางน้อย เป็น รพ.สนามแห่งแรก และเป็น รพ.สนามที่ใหญ่ที่สุดของอุบลฯ ได้รับการสนับสนุนอาคารจาก ม ราชภัฏฯ วิทยาเขตยางน้อย อ.เขื่องใน เป็นอาคารเรียนขนาดใหญ่ เริ่มเปิดให้บริการตั้งแต่ต้นเดือน กค.64
...ถ้าเฉพาะอาคารสถานที่น่าจะรองรับคนไข้ได้ประมาณ 1,500 คน ตอนแถลงข่าวว่าเปิดรับ 700 คน ล่าสุดรับจริงได้ประมาณ 500 คน
...จำกัดด้วยอัตรากำลังเจ้าหน้าที่ และห้องพักชั้นบนสุดแรงดันน้ำบาดาลขึ้นไปไม่ถึง

...500 คนนี่ เปิดแค่สัปดาห์กว่าๆ ก็เต็มแล้วครับ !!!

...รพ.สนามยางน้อย อาศัยทีมเจ้าหน้าที่จาก รพ.เขื่องใน ร่วมกับทีมที่หมุนเวียนมาจากหน่วยงานสาธารณสุขต่างๆ ในอุบลฯ ไม่ว่าจะเป็น รพ., รพ.สต., ศูนย์อนามัยฯ ฯลฯ
...ถ้าตามรายชื่อปฏิบัติงานประมาณ 20กว่าคน แต่ถึงเวลาพองานล้นก็จะตามกันมาช่วยอีก บางวันรวมกันเกือบ 50 คนก็ยังทำงานกันแทบไม่ได้พัก

...คนไข้จะนอนรวมกันในห้องเรียนใหญ่ๆ ห้องละหลายสิบคน แต่ละคนก็จะมีเครื่องนอนของตัวเอง ช่วงกลางวันก็อาจจะมานั่งคุยกันตรงระเบียงหน้าห้องบ้าง

...พี่มล เจ้าแม่ รพ.สนามเล่าว่า คนไข้มีตั้งแต่อายุ 17 วัน ไปจนถึงเกือบร้อยปี !!!
...วันนึงๆ จะมีเจ้าหน้าที่ที่คอยดูแลให้คนไข้วัดสัญญาณชีพ, ระดับออกซิเจนในเลือด, ประเมินอาการผิดปกติต่างๆ ไปจนถึงอำนวยความสะดวกต่างๆ (500 คนนี่เป็นงานหนักมาก)
...และจะมีทีมที่ใส่ PPE หมุนเวียนกันขึ้นไปจ่ายยา ฉีดยา ไปจนถีงดูแลคนที่ต้องใส่ออกซิเจน (หลายครั้งส่งตัวเข้า รพ.ไม่ได้ เพราะเต็ม และคนไข้ที่ รพ.หนักกว่า) ผลัดกันทุกๆ 2-3 ชั่วโมง
...แต่ละคนถอดชุด PPE ออกมาเหมือนไปว่ายน้ำมาทั้งชุดทำงาน (ใครเคยใส่ PPE แม้จะแค่แป๊บเดียวก็จะนึกออกครับ)

...ส่วนทีมในออฟฟิศก็จะต้องคอยจัดการข้อมูลและเอกสารต่างๆ ไปจนถึงดูสัญญาณชีพ อาการ ผลเอกซเรย์ปอด (โชคดีมีทีมรังสีแพทย์ในจังหวัดช่วยดูให้) สั่งการรักษาต่างๆ ปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญสาขานั้นนี้ และติดต่อประสานงานทั้งรับคนไข้จาก รพ.ต่างๆ ทั่วจังหวัด และส่งคนไข้กลับไปกักตัวต่อที่บ้านหรือชุมชน
...วันๆ หนึ่งรับใหม่ และจำหน่ายรวมกันน่าจะกว่าร้อยเคส ยังไม่นับสั่งการรักษาคนไข้ที่อาการเปลี่ยนแปลง ซึ่งเป็นงานที่วุ่นวายมาก

...ทีมนักรังสีก็จะต้องให้คนไข้ที่ถึงกำหนดเอกซเรย์ปอดมาทำเอกซเรย์ตามแผนการรักษา ซึ่งโดยทั่วไปคนนึงจะได้รับการเอกซเรย์ปอดเพื่อเฝ้าระวังปอดอักเสบอย่างน้อย 2-3 ครั้งตลอดช่วงที่พักรักษาตัว
...ใหม่ๆ ก็ไม่ถึงร้อยต่อวัน ล่าสุดเพื่อนหมอรังสีเพิ่งโทรมาเล่าให้ฟังว่าทำไปกว่า 200 จนนักรังสีไม่ได้พักกินข้าว พักอีกทีคือเครื่องร้อนแล้วตายไปเพราะยิงรังสีต่อกันไม่ได้หยุด

...ทีมห้องฉุกเฉินและรับใหม่ก็จะต้องผลัดกันใส่ชุด PPE เพื่อให้พร้อมรับทั้งคนไข้รับใหม่ และกรณีที่เกิดภาวะฉุกเฉิน คนไข้บนตึกหัวใจหยุดเต้น
...ส่วนทีมสนับสนุนนก็จะคอยขนอาหาร น้ำ ไปจนถึงข้าวของเครื่องใช้จำเป็นต่างๆ ลงจากรถและส่งต่อไปยังเจ้าหน้าที่ หรือคนไข้บนตึกตลอดทั้งวัน
...ฯลฯ

...เล่าให้ฟังเพราะอยากจะบอกว่า รพ.สนามยางน้อยนี้เป็นของพวกเราชาวอุบลฯ ทุกคนครับ
...ซึ่งทุกวันนี้หลายอย่างยังขาดแคลนติดขัด ยกตัวอย่างเช่น
...ปรอทวัดไข้, เครื่องวัดระดับออกซิเจนจากปลายนิ้ว สำหรับให้คนไข้ยืมกลับไปใช้ที่บ้านช่วงแรกๆ ที่ยังต้องเฝ้าระวังอาการผิดปกติ (ใครจะสนับสนุนเป็นของหรือเป็นเงินได้หมด)
...น้ำใช้(จากน้ำบาดาล)ที่คนไข้และเจ้าหน้าที่ใช้อาบน้ำ บ่อยครั้งยังเป็นสีเหลือง (เผื่อใครเชี่ยวชาญเรื่องนี้)
...คนไข้ที่หมอให้กลับบ้านได้ จำนวนหนึ่งไม่มีรถรับส่ง เพราะรถรับส่งของแต่ละ รพ.มีจำนวนจำกัด (เผื่อใครมีรถ+มีเวลาครับ)

...ใครอยากสนับสนุนอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ไปจนถึงทุนทรัพย์ ขนมนมเนย ติดต่อสอบถามได้ที่ เภสัชนิดหน่อย โทร. 088-5951125 (เผื่อแต่ละช่วงทาง รพ.อาจต้องการการสนับสนุนต่างๆ กันครับ)
...หรือถ้าพี่ๆน้องๆชาวอุบลฯ จะช่วยแชร์โพสต์นี้ให้ก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงครับ
...ส่วนใครอยากให้กำลังใจทีมงาน สามารถ comment ไว้ใต้โพสต์นี้ได้เลยครับ

...ปล.1 ข้อมูลจากการขับรถไปให้กำลังใจพี่มล พี่จี๊ด น้องพลอย เภสัชนิดหน่อย และพี่ๆน้องๆ ทีมงาน รพ.สนามยางน้อยในบ่ายวันหนึ่งครับ
...ปล.2 ใครอยากติดตามสถานการณ์ รพ.สนามยางน้อย ไป follow FB พี่มล Mol Narumon Lukrat เจ้าแม่ รพ.สนามยางน้อย ได้เลยครับ