วันที่ 5 สิงหาคม 2561 เรื่องราวสุดประทับใจ ที่ยังคงพูดถึงกันของเจ้าหน้าที่ ศูนย์รับบริจาคสิ่งของช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยแขวงอัตตะปือ สปป.ลาว  ณ อาคารเรียนและปฏิบัติการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี คือการที่ เด็กหญิงวัย 7 ขวบ คนหนึ่งเดินอุ้มกล่องกระดาษมาพร้อมคุณแม่ พร้อมกับพูดว่า  “หนูให้ .... ช่วยเพื่อน ๆ น้ำท่วมที่ลาว”  ซึ่งสร้างความฉงนให้กับเจ้าหน้าที่ว่ามีอะไรอยู่ในกล่อง

“นายกฤษกร  ปรัชญอภิบาล”  นักวิชาการชุมชน  สำนักบริการวิชาการชุมชน  มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี  ปฏิบัติงานในศูนย์รับบริจาคสิ่งของช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยฯ  เล่าว่า  เช้าวันเสาร์ที่ผ่านมา ขณะที่ตนและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ช่วยกันคัดแยกของบริจาคอยู่นั้น มีเด็กหญิงคนหนึ่งอุ้มกล่องหนึ่งใบมาพร้อมกับคุณแม่ซึ่งนำเสื้อผ้าเด็กเล็กและผ้าอ้อมมาบริจาคที่ศูนย์รับบริจาคฯ แล้วยื่นกล่องดังกล่าวให้กับตน  พร้อมบอกว่า “เอามาให้เพื่อช่วยเหลือเพื่อน ๆ ที่ลาวที่บ้านน้ำท่วม”  กล่องดังกล่าวเป็นกล่องกระดาษขนาดย่อม ๆ ที่ปิดฝาไว้  ทำให้ตนและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ สงสัย และมามุงดูกันว่าเด็กหญิงคนดังกล่าวนำอะไรมาบริจาค

จากนั้นเจ้าหน้าที่จึงขอเปิดดูกล่องดังกล่าวอย่างช้า ๆ  พบว่าภายในเป็นเงินเหรียญหนึ่งบาท ห้าบาท และสิบบาท ที่บรรจุเรียงในถุงอย่างเป็นระเบียบ ถุงละยี่สิบบาท  สี่สิบบาท  และห้าสิบบาท  รวมแล้วเป็นเงินทั้งสิ้น  540 บาท  เมื่อสอบถามชื่อจึงรู้ว่า เด็กหญิงดังกล่าว ชื่อ  “น้องแป้ง”  เด็กหญิงชญานิษฐ์   นันทนากรชัย  อายุ 7 ขวบ กำลังศึกษาอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2/9  โรงเรียนอนุบาลอุบลราชธานี 

“คุณอโนชา   สุวรรณสาร”  คุณแม่ของน้องแป้ง  เล่าให้ฟังว่า  ช่วงเช้าขณะที่ตนกำลังคัดเสื้อผ้าเด็กและผ้าอ้อมที่ยังมีสภาพดีของน้องแป้ง (บุตรสาว) และน้องปันปัน (บุตรชาย) รวมทั้งเครื่องใช้ของเด็กเล็กอยู่นั้น  น้องแป้งเห็น จึงเข้ามาถามว่า “คุณแม่ทำอะไร? จะเอาเสื้อผ้าของแป้งและปันปันไปไหน?”  คุณแม่จึงตอบว่า “คุณแม่จะคัดเสื้อผ้าดี ๆ ที่เราไม่จำเป็นได้ใช้แล้ว ไปให้เด็ก ๆ ชาวลาวที่บ้านถูกน้ำท่วม ไม่เหลือเสื้อผ้าใส่”  น้องแป้งสงสัยและมีท่าทีสนใจ  คุณแม่เลยเปิดภาพสถานการณ์น้ำท่วมในแขวงอัตตะปือและภาพชาวลาวที่ประสบภัยน้ำท่วมจาก facebook ต่าง ๆ ให้น้องแป้งดู แล้วอธิบายว่า  “บ้านเขาถูกน้ำท่วม  ผู้ใหญ่และเด็ก ๆ ลำบาก ไม่มีบ้านอยู่  ไม่มีเสื้อผ้าใส่  ไม่มีข้าวกิน ทุกอย่างถูกน้ำท่วมหมด” จากนั้นสักพัก น้องแป้งเดินไปหยิบกระปุกออมสินและกล่องกระดาษที่วางอยู่หัวที่นอนมาเทออกมาให้คุณแม่ช่วยนับเหมือนตอนจะไปฝากธนาคาร แล้วพูดว่า “คุณแม่ขา เดือนนี้แป้งขอไม่ฝากธนาคาร แป้งจะเอาให้คนน้ำท่วมไปซื้อข้าวกับเสื้อผ้าค่ะ” น้องแป้งเอาเงินที่เหลือจากที่คุณแม่ให้ไปโรงเรียนแต่ละวันหยอดกระปุกออมสิน แล้วนับรวมเป็นถุง ๆ ไว้ไปฝากธนาคารเกือบทุกเดือน  แต่เดือนนี้ขออนุญาตคุณแม่เอาเงินเก็บไปช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยที่ลาวแทน  คุณแม่ช่วยน้องแป้งนับเงินนำใส่กล่องกระดาษ แล้วรีบพาน้องแป้งมาที่มหาวิทยาลัยราชภัฏ ในช่วงเช้านั้นเลย

คุณครูธิดาภรณ์   ทินบุตร  หรือ  “ครูนิ่ม”  คุณครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 2/9  โรงเรียนอนุบาลอุบลราชธานี  กล่าวว่า “น้องแป้ง  เป็นเด็กที่มีระเบียบวินัย รับผิดชอบ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และมีจิตใจที่งดงาม มักช่วยเหลือเพื่อน ๆ และคุณครูในการทำงานส่วนรวมเสมอ”  เมื่อได้รับทราบข่าวก็ชื่นชมยินดีในพฤติกรรมและความมีน้ำใจของนักเรียนของตน

ความมีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ โดยไม่แบ่งแยกเชื้อชาติ  ฐานะ  ภูมิลำเนา  ถือเป็นสิ่งที่ดีงามที่มนุษย์ทุกคนควรมี  อันจะส่งผลดีต่อสัมพันธภาพ  ความเข้าอกเข้าใจ และความปรองดองระหว่างกัน  หากความมีน้ำใจดังกล่าวเกิดแก่เด็กและเยาวชนในสังคมใดแล้ว ย่อมสามารถรับประกันได้ว่า อนาคตของสังคมนั้นจะอุดมไปด้วยความรักความเข้าใจและปรองดองระหว่างกัน ด้วยการเห็นคุณค่าของเพื่อนมนุษย์ทุกคน

ขอบคุณข้อมูลจาก เชษฐ์ ศรีไมตรี
มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี