ปี 2532 ..เป็นปีที่บริษัทเจริญโภคภัณฑ์(ซีพี)..ได้ตั้งบริษัท ซีพีเซเว่นส์(ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น บริษัทซีพีออล)นำเอาสิทธิร้านสะดวกซื้อ 7-11 จาก บริษัทเซาท์แลนด์(อเมริกา)เข้ามาสู่เมืองไทย..โดยเปิดสาขาแรกที่บริเวณพัฒนพงษ์...

ในช่วงนั้นเองทางผู้บริหารของซีพีเซเว่นส์ก็มองว่า..การเปิดร้านเซเว่นส์ ต้องใช้กลยุทธเมืองเข้าป่า ป่าเข้าเมือง..คือให้คนท้องถิ่นในจังหวัดชายแดนรับช่วงสิทธิไปแล้วเปิดขยาย เป็นเขตๆประสานไปกับทางบริษัทเซเว่นส์เปิดจากกรุงเทพออกไปต่างจังหวัด..

ในปี 2534 บริษัทซีพีเซเว่นส์จึงได้เริ่มไปติดต่อต่างจังหวัด โดยครั้งแรกไปติดต่อที่เชียงใหม่ ซึ่งขณะนั้นกลุ่มพีดีเอสกำลังรวมตัวกันจัดกิจกรรมอย่างคึกคัก..รวมทั้งที่ เชียงใหม่กลุ่มตันตรานนท์ที่ทำธุรกิจห้างตันตราภัณฑ์ก็เปิดร้านมินิมาร์ทที่ ชื่อว่า..ช้อยมินิมาร์ทอยู่หลายสาขา..การตกลงเป็นไปอย่างราบรื่น..กลุ่ม เชียงใหม่ได้เป็นผู้เช่าช่วงสิทธิร้าน 7-11 รายแรกของประเทศไทยโดยได้อาณาเขต 3 จังหวัดคือ..เชียงใหม่ ลำพูน และแม่ฮ่องสอน..

รายที่สองที่ซีพีเซเว่นส์ไปติดต่อ คือ จังหวัดภูเก็ต แต่ผู้ที่ได้รับสิทธินี้ไปกลับเป็นกลุ่ม"งานทวี"ซึ่งเป็นกลุ่มดำเนินกิจการ เหมืองแร่..สำหรับภูเก็ตก็ได้ไป 4 จังหวัดคือ ภูเก็ต พังงา กระบี่และระนอง...

รายที่สามคือจังหวัดอุดรธานีกลุ่มเจริญศรีได้ไป 4 จังหวัด..คือ อุดรธานี..ขอนแก่น..หนองคาย..และสกลนคร..

รายที่สี่คือ จัหวัดอุบลราชธานี..ในปี 2534 คุณลิขิต ฟ้าประโยชน์ ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่ง รองกรรมการผู้จัดการ บริษัทซีพีเซเว่นส์ จำกัดได้มาขอพบผมและแจ้งความประสงค์ว่า..อยากให้ผมรับช่วงสิทธิร้าน 7-11 ในเขตอีสานใต้..ซึ่งในขณะนั้นผมมีร้านไนท์มินิมาร์ท 3 สาขาในอุบลวาริน..

ด้วยศักยภาพของจังหวัดต่างๆในอีสานใต้เป็นจังหวัดที่อาจจะดูว่าการค้าซบเซา ข้อเสนอที่ทางคุณลิขิตเสนอผมคือ..ให้จังหวัดอุบลราชธานีเป็นเมืองเมืองหลัก และแถมด้วยจังหวัดในเขตอีสสานใต้ทั้งหมดคือ..ศรีสะเกษ สุรินทร์ ยโสธร ร้อยเอ็ด กาฬสินธุ มหาสารคามและมุกดาหาร(ขณะนั้น อำนาจเจริญเป็นอำเภอ)รวม 8 จังหวัด..

ผมนำข้อเสนอของซีพีเซเว่นส์ไปเสนออาปัก(คุณพ่อ)..อาปักถามว่า..เราต้องลง ทุนอย่างไร.???และร้าน 7-11 คิดว่าจะขายแล้วมีกำไรเท่าไร..???

ผมเล่าให้อาปักฟังว่า..เราต้องจ่ายเงินค่าสิทธิไป 1 ก้อน(X,XXX,XXX)แล้วลงทุนเปิดร้านหนึ่งๆตกแต่งประมาณ 3.5 ล้านบาท การเปิดต้องเปิด 24 ชม.ส่วนยอดขายนั้นตามข้อมูลที่ได้ก็ประมาณ 5-7 ปีจึงจะคืนทุน..คำตอบของผมทำให้อาปักไม่แน่ใจว่า..เราควรจะลงทุนดีไม๊..???

อาปักบอกว่า..ช่วงนี้เราก็พึ่งเปิดห้างยิ่งยงสรรพสินค้า..เงินทั้งหมดนอกจาก หมดไปกับการเปิดร้านแล้วเรายังต้องมีภาระจ่ายค่าที่ดินที่เราซื้อมาทำที่จอด รถอีกมากมาย เฒ่าคิดว่าจะเอาเงินที่ไหนมาทำร้าน 7-11 ที่ต้อลงทุนมากขนาดนั้น..หากถามอาปัก..อาปักคิดว่า..เราคงทำไม่ไหว หรอก..????

เมื่ออาปักแนะนำอย่างนั้น..ผมก็ได้แต่เก็บความผิดหวังไว้..แล้วก็โทรไปถาม คุณวรวัชร ตันตรานนท์ว่า..ที่เชียงใหม่ว่าทำร้าน 7-11 เป็นอย่างไรบ้าง.??รวมทั้งปรึกษาว่าลงทุนอย่างไร..??หาแหล่งเงินทุนจาก ไหน..???
คุณวรวัชรแนะนำว่า..ควรหาเงินทุนจ่ายค่าสิทธิก่อนส่วนค่าตกแต่งนั้นเรา สามารถเอาอุปกรณืในร้านไปเข้าลิชซิง(จำนำ)กับบริษัทไฟแนนซ์ได้..

ทำให้ผมจึงยังไม่ได้ปฏิเสธทางซีพีเซเว่นส์เพียงแต่บอกว่า..ขอคิดดูก่อน..รวม ทั้งได้ต่อรองว่า.เขตที่ให้มามีพื้นที่ใหญ่มาก ขอแบ่งเป็น 2 ระยะได้หรือไม่..??คือ..ระยะแรกขอทำ อุบลราชธานี สุรินทร์ และศรีสะเกษก่อน(เส้นรถไฟ)..ส่วน ยโสธร ร้อยเอ็ด กาฬสินธุ มหาสารคามและมุกดาหารนั้นขอทำในระยะที่สอง..ซึ่งทางคุณลิขิตก็เห็นดีด้วย..

ในช่วงที่ผมขอเวลาคิดดูนั่นเอง ซีพีเซเว่นส์ก็ได้ขายสิทธิให้อีก 2 เขตคือ..จังหวัดสงขลา ให้กับกลุ่มโอเซี่ยน..และเขตจังหวัดยะลาให้กับกลุ่มศิริไชย ซึ่งทั้ง 2 กลุ่มก็ทำกิจการห้างสรรพสินค้าในจังหวัดนั้นๆ...

ในปี 2536 ทางคุณลิขิตก็เร่งรัดมาว่า..อุบลได้ยืดเวลาตอบตกลงมานานมากแล้วขอให้สรุป ว่า..จะเอาหรือไม่..??เพราะเขตอุบลฯจะเป็นเขตสุดท้ายที่ซีพีเซเว่นส์จะให้ สิทธิเช่าช่วง..

ผมจึงตัดสินใจเข้าไปบอกอาปักว่า..สรุปผมจะทำร้าน 7-11 โดยจะขอหาเงินทุนเริ่มต้นเอง ขอแต่อาปักสนับสนุนสินค้าที่จะขายในร้านให้..อาปักก็ตอบว่า..หากคิดว่าทำได้ เองก็ทำ..แต่อย่าให้ทางยิ่งยงต้องไปแบกรับภาระหนี้ของเฒ่าก็แล้วกัน..???

แล้วผมจะหาเงินที่ไหนมาทำร้าน 7-11 ติดตามตอนต่อไปครับ..